Lieve zoon van ons, je bent echt een klein wondertje vol verrassingen hoor!
Net als ik voor het slapen gaan denk dat je nu wel zeker een oktober kindje zal worden zet je heel de boel op stelten en beslis je zomaar even om op een paar uurtjes tijd midden in de nacht ter wereld te komen.
Rond 4u ’s nachts word ik wakker met wat lichte buikpijn. ‘k bel voor een Dafalgan maar deze helpt eigenlijk niets. Bij het toiletbezoekje is er ook vochtverlies. We worden nog eens aan de monitor gelegd maar daar is maar weinig activiteit op te zien. Ik krijg een warmwaterkruik tegen de pijn. De dokters worden gebeld en ik moet aan de monitor blijven tot ze er zijn. Na een tijdje lukt het écht niet meer, ik moet veel te dringend plassen! Ik mag gaan. Meer vochtverlies. De dokters zijn daar eindelijk! Ik vraag of ik naar toilet mag voor grote boodschap maar dat mag niet, eerst controleren. Ik word nagekeken en plots gaat het allemaal snel: de monitor verdwijnt, het bed wordt losgekoppeld. Ik vraag aan de vroedvrouw of ik nu ga bevallen en ze knikt ja. Ik ben bang … nu al?! Ze rijden ons in sneltempo naar het bevallingskwartier. Blijkbaar heb ik al volledige ontsluiting!
Intussen had ik je papa al even kort gebeld en daarna sturen we ook nog berichtjes:
Ze zeggen me dat papa er niet meer op tijd zal geraken. Heel jammer maar niets aan te doen. Er zijn niet veel bekende gezichten in het bevallingskwartier … Het gaat echt heel snel vanaf dan, ze vragen of je papa veel haartjes heeft want jij hebt blijkbaar veel donkere haartjes. Zien ze zijn hoofdje dan al?! Nog 2x persen en hij is er, zeggen ze. En inderdaad Vince, daar ben je dan! “33 cm” hoor ik zeggen. 33 cm?! Ik kijk wellicht heel verbaasd want ze stellen me meteen gerust dat dat je hoofdomtrek is. Oké dan. Ze leggen je bij me, heel even maar. Wat voelt dit heerlijk. Na een paar minuutjes nemen ze je mee voor de eerste verzorging. Ik word intussen verzorgd. De dokters zeggen dat ik dat heel goed gedaan heb, een natuurtalent!
“Er zijn er niet veel die je dat nadoen hoor, van niets naar volledige ontsluiting. En onze vroedvrouwen maar wijs maken dat je een beetje last hebt”. Ik voel me toch wel trots.
Even later rijden ze je in de couveuse even tot bij mij. Je hebt een blauw mutsje op en ziet er zo lief uit. Ik bewonder je volop. Ik vraag meteen hoeveel je weegt maar dat weten ze nog niet. Ze denken toch zo’n 2 kg … 2 kg?! Dat is goed! Dat is meer dan verwacht. “Je mag iets tegen hem zeggen hoor, hij kent je stem hè!” zegt een dokter. Ik weet niet goed wat zeggen, er staan zo veel mensen rond ons … Ik kan het niet geloven, jij bent ons zoontje! Je moet weer vertrekken, ze brengen je naar neonatologie …
Ik blijf alleen achter en bel je moeke en vake wakker. Die schrokken ook nogal! De tijd dat ik hier alleen lig lijkt wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk is je papa daar! Ik vertel hem alles. We krijgen wat eten om even op kracht te komen en dan gaat je papa je zoeken op neonatologie terwijl ze mij even later naar een kamer op materniteit gaan brengen. Ik krijg intussen ook je eerste foto’s die ze bij je aankomst op neonatologie getrokken hebben:
Papa stuurt me ook een berichtje samen met een foto.
09.21u: Hij doet het flink hoor!
Onze dappere Vince! Wat ben je mooi …
We zijn zo trots op je, je hebt een goede start gemaakt!
Vince Vanfraechem
geboren op 27 september 2012 om 5.58u
2,100 kg en 44 cm
No Comments