Het is weer even geleden dat ik hier nog komen schrijven ben, maar daarom denk ik niet minder aan je hoor lieve schat! Het leven raast maar verder en ik laat me weer volledig meeslepen door al die drukte. Terug gaan werken, bijberoep, cursus fotografie, sociale verplichtingen … ‘k Ben graag druk bezig maar af en toe wordt het dan wel eens te veel. Soms wil ik gewoon hard op pauze drukken en me gewoon heel dicht bij je voelen en al de rest van de wereld vergeten. Even enkel “mama van Vince” zijn. Ik word dan kwaad op mezelf omdat ik merk dat ‘k terug verval in het-leven-voor-jou. Mee met de stroom, todo lijstjes overal, altijd maar druk-druk-druk. Echt belangrijke zaken zoals tijd maken voor elkaar en om hier te komen schrijven worden dan uitgesteld … Ik wou het allemaal anders en veel beter doen nu maar het lukt me niet altijd en dat bezorgt me een slecht gevoel …
Vorige week dinsdag zijn we naar UZ Leuven geweest. Dat grote ziekenhuis waar ik nooit geen voet meer ging binnen zetten ja. Er was een herdenkingsdienst voor alle kindjes tussen 0 en 2 jaar die er het afgelopen jaar overleden zijn. Dagenlang ben ik bang geweest voor die dag. Veel herinneringen, confronterende plaats .. Toch hadden we het gevoel dat we er naartoe moesten gaan, als trotse mama en papa van jou, ons klein vechtertje! Het is tenslotte ook een beetje jou “thuis” geweest en we hebben er ook onze mooiste momenten samen beleefd.
Rond 19u waren we er. Het ziekenhuis binnen gegaan met ’n serieuze krop in de keel en daar waren de eerste traantjes al .. Heel even maar. We zijn beneden in de cafetaria gaan zitten en hebben snel ons broodje opgegeten. Zelfde decor, allemaal nieuwe gezichten nu .. Gezichten waar een heel verhaal achter schuilt, net zoals bij ons.
Alle namen van onze kindjes werden genoemd, volgens afdeling waar afscheid genomen werd en in alfabetische volgorde. Er werden vooraan telkens kaarsjes aangestoken maar daar konden we niets van zien. Regelmatig een gedicht of een stukje muziek tussendoor. Plots hoorde ik de eerste noten van een liedje dat me heel bekend is … Precious Child werd gespeeld, net zoals op je afscheidsviering. Heel veel tranen. Ik bleef maar naar je kaartje op mijn schoot kijken. Die donkere kijkertjes … Je naam kwam op het einde bij de engeltjes van IC. Daarna kwam nog 1 klein groepje. Zo’n 140 namen staan er in het boekje … Zo veel lieve engeltjes, dat is toch wel slikken.
Nadien was er een kleine receptie en hebben we een babbeltje gedaan met enkele zorgverleners en de mama van Amber*. Als we vertrokken is een verpleegster de zak met 10 zakjes paaseitjes gaan halen die ik gekocht had om neonatologie te steunen. Het mooiste compliment dat ze mij kunnen geven stond op die zak! Mama van Vince, mijn hart maakte een vreugdesprongetje als ik dat zag staan .. We kregen ook een mooi aandenken om mee naar huis te nemen, een stenen schelp met een persoonlijk kaarsje op. We moesten het zelf uit het mooie decor gaan zoeken maar je papa had ’t al heel snel gevonden!
We zijn samen nog even naar neonatologie gewandeld om die typische geur van daar op te snuiven maar die was niet zo overweldigend aanwezig als toen 🙁 Een beetje jammer, vreemd om daar terug te staan. Nog even een toertje rond “onze” vijver bij de eendjes en dan naar huis.
Ik had verwacht dat ‘k daar helemaal ging instorten maar ‘k heb me redelijk sterk gehouden. In de auto zei ik tegen je papa dat ik eigenlijk best trots was dat je zo op het einde genoemd werd. “Hij heeft het toch ver gebracht eh, ons knokkertje!” en je papa begon te lachen. Hij had hetzelfde gedacht maar durfde het niet te zeggen, hij vond dat zo’n vreemde gedachte. Hij vond ook dat ik dat super schattig zei, “ons knokkertje”. We houden zo veel van je, voor eeuwig en altijd …
Miss you .. each day, everyday, all the time .. ♥
No Comments