’s Morgens om 6u zijn we nog even bij je geweest om je veel moed in te spreken voor deze nieuwe operatie. Om 7.15u was je klaar om naar het operatiekwartier te vertrekken en zijn wij terug naar de kamer gegaan voor de verschrikkelijkste uren van heel ons leven. De minuten en seconden gingen zo traag voorbij. Wanneer we om 12u even belden waren ze nog met de operatie bezig. Een uurtje later mochten we nog eens informeren. Toen kregen we te horen dat de operatie vrij goed gelukt was, dat je de hart-longmachine niet meer nodig had en dat ze je terug aan het installeren waren op intensieve. Tranen van geluk en opluchting! Om 14.30u mochten we naar je toe komen.
Wat fijn om die grote machine niet meer achter je bedje te zien staan. Je doet het nu weer zelf. Je bloeddrukken zijn vrij goed maar de dokters willen die graag nog wat hoger zien, daar krijg je medicatie en extra bloed voor. Er wordt gezocht naar een goed evenwicht in de medicatie en je moet opnieuw recupereren van de ingreep. Het is niet niks wat je al hebt moeten doorstaan in je prille leventje eh lieverd van ons! Kleine vechter!
Om het met de woorden van de prof te zeggen: “er is een veldslag gewonnen maar de oorlog nog lang niet”. Dit is het beste dat ze nu konden doen, je doet het redelijk goed maar de weg is nog lang. Je moet nog veel vocht kwijt geraken want je bent erg gezwollen. Om die reden hebben ze je borstbeen nu ook nog open gelaten dus dat zal later nog gesloten moeten worden. Er mag ook echt geen extra factor meer bij komen nu, dan denken ze vooral aan infecties of zo. Het is allemaal nog precair, nog zo’n term die we hier dikwijls horen. Hopelijk is die fase snel voorbij want het is best wel slopend.
Lieve Vince, je hebt al zo hard moeten vechten in die 2 weken dat je nu op de wereld bent. We zijn echt heel trots op je want je hebt het al zo goed gedaan. Het is nu weer bang afwachten hoe het verder gaat evolueren maar we hopen echt dat het nu alleen nog maar de goede kant op gaat. Stapje voor stapje komen we er wel, samen!
No Comments