Hey kleine grote held van ons,
Ik kom hier nog eens even schrijven. Eigenlijk doe ik dat veel te weinig. Je bent elk moment van iedere dag in mijn gedachten maar het allemaal onder woorden brengen is zo moeilijk, het lukt me soms niet zo goed.
Ondertussen ben ik al bijna 27 weken zwanger van je kleine zusje. Wat gaat de tijd toch snel en traag tegelijk. Ik herinner me nog goed die dag dat ik plots een positieve test vast had. Het was op 27 januari, een Vince dag … zo bijzonder.
Ik was alleen thuis en jij was de eerste die het wist. Met dikke tranen over de wangen heb ‘k het jou verteld, je bedankt en gevraagd om goed voor ons te zorgen. Allerlei emoties gingen door me heen. Geluk, ongeloof, angst, verdriet, schuldgevoel, hoop … Ik voelde me plots weer zo kwetsbaar. Ben ik hier wel echt klaar voor?
Wanneer papa terug kwam van de bakker hebben we ’t hem ook meteen verteld, dicht bij jou plekje en met je knuffeldoekje er bij. Hij was ook voorzichtig gelukkig en al meteen heel bezorgd.
Die eerste weken duurden zo ontzettend lang. Ik was zo bang om dit sprankeltje hoop opnieuw te verliezen. Genieten van deze zwangerschap was echt niet aan de orde, het was gewoon de dagen aftellen tot de 12 weken, een eerste mijlpaal. Alles was gelukkig in orde en ook bij de volgende echo. Toen bleek dat je een klein zusje zou krijgen .. Vol vertrouwen maar toch ook met een bang hartje de structurele 20 weken echo tegemoet. Het hartje van ons klein meisje werd in detail bekeken en alles zag er prima uit. Je mama lag daar echt in tranen op de stoel. Ik werd zo terug gegooid in de tijd, geluk en verdriet .. Waarom bij haar wel en bij jou niet, jij verdiende toch ook een perfect hartje zodat je bij ons kon blijven? Natuurlijk waren we ook heel blij met dit nieuws want hoe positief we ook zijn, de angst blijft toch hoor. Echt zorgeloos genieten van ’n zwangerschap zal nooit meer lukken. Je bent zo’n fantastische engelbewaarder! Je bent de beste grote broer die ons meisje zich kan wensen! ♥
Met zijn viertjes gaan we stap voor stap verder, met ups & downs. Ik probeer mijn tijd en aandacht te verdelen tussen jou en je zusje. Voor jou wil ik nog heel wat doen maar ook voor haar komst moeten er nu dingen in orde gebracht worden. De 21e en 27e van de maand zijn net voorbij en het waren weer zo’n moeilijke dagen lief engeltje. 9 maanden zou je nu al zijn en het gemis wordt alleen maar erger. Hoe zou je er nu uitzien? Je zou al zoveel kunnen. Papjes eten, zitten, brabbelen, jezelf recht trekken en misschien zelfs al kruipend het huis onveilig maken. Soms kan ik ook zo ontzettend kwaad worden om al dat onrecht en die pijn. Elke keer opnieuw, de rest van onze dagen. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Waarom?! Konden we nog maar even terug … of verder. Of liefst nog allebei en jullie alle 2 samen in onze armen nemen. De schopjes van je zusje en horen dat zij het goed doet zijn wel een troost. Ze is nu al zo bijzonder voor ons.
Zelfs nu je zusje nog niet geboren is proberen we jou ook al te verweven in haar leventje. Ze gaat me vast ooit vragen waarom ze op de babyfoto’s zoveel kleertjes en spulletjes met uiltjes heeft 😉 Dan zal ik haar met veel trots over jou vertellen. Het geeft ons ergens het troostende gevoel dat je toch dicht bij haar bent. Van veel lieve vrienden en familie hebben we al mooie cadeautjes voor haar gekregen met uiltjes en dat is zo fijn, mijn moederhart maakt dan een vreugdesprongetje want ik hoop echt dat de mensen jou niet zullen vergeten wanneer ons meisje er is. Jij bent en blijft ons eerste kindje, onvervangbaar!
Ik draag je met me mee
In mijn hart, in mijn gedachten
de rest van mijn leven!
♥
No Comments