Op maandag ging ik gewoon werken. ’s Morgens rond 9u belde ik de gynaecoloog want hij ging een snelle afspraak voor ons regelen in het ziekenhuis. Hij begreep immers onze bezorgdheid. Om 13.45u mochten we al gaan! Eindelijk gingen de vragen beantwoordt worden.
Ik moest me inschrijven in het ziekenhuis en kreeg een plastic kaartje – de volgende keer moest ze gewoon dit kaartje laten zien. Volgende keer? Welke volgende keer? We zijn hier maar eenmalig hoor! Even wachten en dan was het aan ons. Je moeke was (gelukkig!) ook mee. De echo begon goed. Ach, zo’n navelstreng met 2 aders komt wel meer voor en dat hartje zag er op het eerste zicht ook niet catastrofaal uit. Ze gingen eerst even de rest controleren en dan terug komen op je hartje. Alles zag er goed uit, je was alleen een lichtgewichtje en je onderbeentjes en –armpjes waren iets korter.
Tijd voor het hartje in detail. Toen veranderde alles … Ze zagen een gaatje tussen twee kamers dat er niet hoorde, een sterk vernauwde longslagader, een aorta die niet boven 1 hartkamer staat maar boven twee … Er werd een naam genoemd van deze hartafwijking: Tetralogie van Fallot.
Op het bord naast ons werd een schets gemaakt van hoe je hartje er uit zag. Door de combinatie van deze hartafwijking én je korte onderbeentjes en –armpjes was er plots een sterk vermoeden van down syndroom. Indien dit zo was dan was je hartafwijking nog maar het topje van de ijsberg. De prognose was slecht. Er werden woorden gebruikt als “zwangerschapsonderbreking” en de tranen stroomden over mijn wangen. Hoe kon dit nu? Waarom? Dit was al 29 weken zo’n mooie, zorgeloze zwangerschap. Een droom aan diggelen. Er ging zoveel door mijn hoofd toen. Zoveel “waarom?” en “wat nu?” vragen. Er werd een punctie uitgevoerd en wat later ook nog bloed getrokken. Ik zag de bezorgde gezichten van de artsen en zelfs enkele tranen bij assistenten. Dit was echt niet goed. “Ja meisje, we wilden dat we beter nieuws hadden hoor”. Dit gebeurt toch allemaal niet echt eh? Kan iemand me dan alsjeblief nu wakker maken?
We moesten nog even bij een vrouw van genetica komen. De tranen bleven maar komen en ik kon maar 1 ding denken: “ik kan dit allemaal niet aan! echt niet!”. Die vrouw zei iets dat ik nooit meer vergeet: “je kan het misschien al beter omdraaien en hopen dat het down is, dat maakt de beslissing draaglijker”. Tja, waar moesten we dan eigenlijk op hopen als het allebei slecht was?! Eindelijk mochten we vertrekken. De uitslag van de punctie zouden we maandag krijgen of héél misschien vrijdag al (maar daar mochten we niet op hopen). Dinsdag moesten we dan terug komen.
Je papa wist intussen nog niets want die was aan het werk. Hij had al enkele berichtjes gestuurd dat hij hoopte dat alles goed was en dat hij toch wat ongerust begon te worden omdat het zolang duurde. Moeke heeft hem opgebeld om te zeggen dat het niet goed was en of hij naar Lint kon komen. Daar wachtte mij nog een moeilijke taak: heel het verhaal nog eens aan je papa vertellen. Dit was zo moeilijk! Onze wereld stond letterlijk stil vanaf die dag … Onze kleine pruts, zo onschuldig … En wij zo machteloos … Onbegrijpelijk.
No Comments