De dagen na de ingreep doe je het relatief goed. Je bloedwaarden worden beter en na het weekend ben je vrij stabiel. Helaas werkt je hartje nog niet op eigen kracht en wordt zowat alles van je overgenomen: je hangt aan een hart-longmachine en wordt beademd. De dokters proberen stilaan je hartje meer werk te laten overnemen en de machine stelselmatig te minderen. Dat lijkt ook redelijk te lukken, de machine wordt met 1/6de geminderd. Iedere dag worden echo’s genomen van je hartje. Of het probleem met het klepje nu eigenlijk opgelost is valt nog af te wachten want zo lang de machine zo veel van je overneemt is dat moeilijk te beoordelen.
Wanneer we dinsdag middag bij je op bezoek zijn wordt de professor gebeld. Hij wil ons spreken. We worden naar een apart kamertje geleid met nog een supervisor en verpleegkundige er bij. We voelen de bui al hangen want kamertjes met een doos zakdoekjes op tafel betekenen niet veel goed. De professor vertelt ons dat er een serieus probleem is. Ze hebben inderdaad de machine een groot deel kunnen minderen maar de nacht van maandag op dinsdag hebben ze gemerkt dat je het moeilijker kreeg en dat ze een stapje moesten terug zetten. Op de echo van de volgende ochtend bleek waarom je het moeilijker kreeg .. De constructie die vrijdag tijdens de operatie opgezet werd was los gekomen.
We worden voor de keuze gesteld: stoppen of een soort “ultieme operatie” met maar 20% overlevingskans. Daar moeten we niet lang over nadenken hoor! We zien gewoon aan je dat je wil vechten en leven en ook wij hebben als ouders altijd al gekozen voor het leven. We blijven er voor gaan, zo weten we zeker dat we alles gedaan hebben om je te redden. Woensdag 10 oktober sta je als eerste op de planning om 7.30u …
No Comments