Verder na verlies

Het is weer een hele tijd geleden dat ik hier schreef. Niet omdat ik niet aan je dacht .. Ik heb gewoon minder nood mijn verdriet met heel de buitenwereld te delen.

Intussen ben ik bijna 29 weekjes zwanger van ons derde kiwi wondertje ♥. Ik zal het nooit vergeten, op 1 april dacht ik “misschien toch eens een testje wagen” en ja hoor, meteen duidelijk positief en het was echt geen grap, ik bleek al bijna 7 weken ver te zijn! We waren er nog niet zo mee bezig dus toch een klein beetje verrast. Enkele dagen later mochten we al naar de gynaecoloog – een mini kloppend hartje! Tijdens het paaseieren rapen de dagen daarna mocht je zusje het nieuws op gepaste wijze bekend maken bij onze ouders.

Wat veel mensen nog niet weten is dat dit tot eind juli alweer geen zorgeloze zwangerschap was. Ik had voor deze zwangerschap nog geen CMV gehad en bij het eerste bloedonderzoek bleek CMV wel positief. Na 3 bloedafnames was de gynaecoloog vrijwel zeker dat het om een infectie in de afgelopen 3 maanden ging – tijdens de zwangerschap dus. We kregen de volledige uitleg over CMV: percentages, mogelijke gevolgen. Er werd ons aangeraden om verder goed echografisch op te volgen en een vruchtwaterpunctie te laten doen rond 20w. Er was immers toch een grote kans (60%) dat deze de zorgen hierover zou wegnemen. Op zich had ik er wel een positief gevoel bij en ik lag er niet echt wakker van maar het blijft toch altijd ergens in je achterhoofd. We hebben getwijfeld over die vruchtwaterpunctie – daar zijn immers ook risico’s aan verbonden – maar na al die tijd wou ik toch echt graag zekerheid. Op 16 juli was het zover. Even een moeilijk moment waar ik door moest, flashbacks naar de vruchtwaterpunctie bij jou. 22 juli mocht ik bellen voor de uitslag en deze was goed! Geen CMV gevonden en ook het chromosomen onderzoek was perfect normaal. Tranen van geluk! Mijn mamagevoel had dus gelijk en ik had daarop kunnen vertrouwen maar goed, we zijn nu toch wel heel opgelucht dat ook zwart op wit bevestigd staat dat alles oké is.
Tijd om nog even te genieten van deze zwangerschap!

Deze fotoreeks werd aangevuld met de laatste bolle buik.
Drie wondertjes op 3 jaar tijd ♥

Elena is op peuter niveau ook bezig met de komst van haar kleine broer. Ze weet dat er een baby in mama’s buik zit en geeft die maar al te graag kusjes. “Mama baby in buik, baby groot groot worden!” zegt ze dan. Ze wijst naar de wieg en zegt dat dat het bedje voor de baby is. Ze wordt vast een geweldige grote zus!
Jou kent ze ook goed, als ze ergens een foto van je ziet zegt ze “broer Vince” en ze geeft dan een kus.

Twee weken geleden was het alweer moederdag. Jij onzichtbaar maar toch zo dichtbij – Elena vrolijk aanwezig en de stampjes van jullie kleine broer in mijn buik. 3 jaar geleden liep ik nu rond met jou in mijn buik, zo hopend dat alles goed zou komen.

Mijn lieve kleine man, ik mis je zo.
You’ll always be my first born ♥

Dag lieve grote broer,

Het is intussen al 12 weken (en 1 dag) geleden dat jou zusje geboren werd. Het is nogal een kapoen hoor, ze heeft me nog niet veel tijd gegund om hier op jou plekje te komen schrijven! Ze kwam net als jij heel snel en 5 weekjes te vroeg op de wereld. Ze dacht vast “laat ik mijn grote broer nadoen!” 😉 Elena had een infectie op haar longetjes waardoor ze antibiotica moest krijgen en dus ook enkele weekjes op neonatologie moest blijven. Ze heeft daar ook onder de zonnebank gelegen, net zoals jij. Het is een hele lieve meid met een sterk karaktertje. Als ik naar haar kijk denk ik aan jou .. Ze lijkt ook op jou vind ik. Nu besef ik pas wat ik met jou allemaal gemist heb kleine schat. Hoe zou het met jou allemaal geweest zijn .. Zou jij ook zo zichtbaar genieten van mama’s melkje? Zou je graag knus in de draagdoek dicht bij me gezeten hebben? Zou je ook zo’n explosie pampers kunnen produceren iedere 3u? Zou je ook last gehad hebben van krampjes en reflux? Zou je ook babbeltjes doen met je knuffeldoek beertje? Hoe zou je er nu als 1 jarig ventje uit gezien hebben? Zou je al kunnen stappen? Ik vraag het me allemaal zo dikwijls af.

Wat vind je van je zusje haar naam? Zoals je weet betekent Vince* overwinnaar, veroveraar. Een naam die helemaal bij je past, kleine veroveraar van vele harten! Elena betekent fakkel, schitterend. Ons lichtpuntje in de duisternis na ons grote verlies van jou en ’n schitterend klein zusje.

Elena – 28 augustus 2013 – 2,810 kg – 45 cm

Op mijn wolkje kijk ik naar beneden
Een heel mooi meisje is geboren
Zo lief en heel tevreden
Ik zal over je waken Elena, jij bent mijn zusje
En iedere avond voor jij slapen gaat
Stuur ik jou vanaf mijn wolkje
een heel klein kusje …

Je grote broer Vince*

Wat zijn we trots op onze twee kindjes! We zorgen wel dat iedereen weet en nooit vergeet dat jij ons eerste kindje bent hoor! Vandaag is het ook weer de 21e. Het is al 13 maanden geleden dat we jou moesten laten gaan. Wat mis ik je nog steeds, dat zal nooit veranderen. Ik denk zo vaak aan jou en ik zou zo graag nog even terug gaan in de tijd. Je zien, aanraken, vertellen hoeveel ik van je hou. In een klein stationnetje zingen of vertellen over Hazeltje ..

Binnenkort kom ik hier wat vertellen over jou eerste engelenverjaardag want die hebben we toch wel mooi gevierd hoor!
We houden zoveel van jou, van hier tot aan de maan en terug! Zorg je goed voor je zusje?

Dikke zoen! Je mama voor altijd x

Hey kleine grote held van ons,

Ik kom hier nog eens even schrijven. Eigenlijk doe ik dat veel te weinig. Je bent elk moment van iedere dag in mijn gedachten maar het allemaal onder woorden brengen is zo moeilijk, het lukt me soms niet zo goed.

Ondertussen ben ik al bijna 27 weken zwanger van je kleine zusje. Wat gaat de tijd toch snel en traag tegelijk. Ik herinner me nog goed die dag dat ik plots een positieve test vast had. Het was op 27 januari, een Vince dag … zo bijzonder.
Ik was alleen thuis en jij was de eerste die het wist. Met dikke tranen over de wangen heb ‘k het jou verteld, je bedankt en gevraagd om goed voor ons te zorgen. Allerlei emoties gingen door me heen. Geluk, ongeloof, angst, verdriet, schuldgevoel, hoop … Ik voelde me plots weer zo kwetsbaar. Ben ik hier wel echt klaar voor?
Wanneer papa terug kwam van de bakker hebben we ’t hem ook meteen verteld, dicht bij jou plekje en met je knuffeldoekje er bij. Hij was ook voorzichtig gelukkig en al meteen heel bezorgd.

Die eerste weken duurden zo ontzettend lang. Ik was zo bang om dit sprankeltje hoop opnieuw te verliezen. Genieten van deze zwangerschap was echt niet aan de orde, het was gewoon de dagen aftellen tot de 12 weken, een eerste mijlpaal. Alles was gelukkig in orde en ook bij de volgende echo. Toen bleek dat je een klein zusje zou krijgen .. Vol vertrouwen maar toch ook met een bang hartje de structurele 20 weken echo tegemoet. Het hartje van ons klein meisje werd in detail bekeken en alles zag er prima uit. Je mama lag daar echt in tranen op de stoel. Ik werd zo terug gegooid in de tijd, geluk en verdriet .. Waarom bij haar wel en bij jou niet, jij verdiende toch ook een perfect hartje zodat je bij ons kon blijven? Natuurlijk waren we ook heel blij met dit nieuws want hoe positief we ook zijn, de angst blijft toch hoor. Echt zorgeloos genieten van ’n zwangerschap zal nooit meer lukken. Je bent zo’n fantastische engelbewaarder! Je bent de beste grote broer die ons meisje zich kan wensen! ♥

Met zijn viertjes gaan we stap voor stap verder, met ups & downs. Ik probeer mijn tijd en aandacht te verdelen tussen jou en je zusje. Voor jou wil ik nog heel wat doen maar ook voor haar komst moeten er nu dingen in orde gebracht worden. De 21e en 27e van de maand zijn net voorbij en het waren weer zo’n moeilijke dagen lief engeltje. 9 maanden zou je nu al zijn en het gemis wordt alleen maar erger. Hoe zou je er nu uitzien? Je zou al zoveel kunnen. Papjes eten, zitten, brabbelen, jezelf recht trekken en misschien zelfs al kruipend het huis onveilig maken. Soms kan ik ook zo ontzettend kwaad worden om al dat onrecht en die pijn. Elke keer opnieuw, de rest van onze dagen. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Waarom?! Konden we nog maar even terug … of verder. Of liefst nog allebei en jullie alle 2 samen in onze armen nemen. De schopjes van je zusje en horen dat zij het goed doet zijn wel een troost. Ze is nu al zo bijzonder voor ons.

Zelfs nu je zusje nog niet geboren is proberen we jou ook al te verweven in haar leventje. Ze gaat me vast ooit vragen waarom ze op de babyfoto’s zoveel kleertjes en spulletjes met uiltjes heeft 😉 Dan zal ik haar met veel trots over jou vertellen. Het geeft ons ergens het troostende gevoel dat je toch dicht bij haar bent. Van veel lieve vrienden en familie hebben we al mooie cadeautjes voor haar gekregen met uiltjes en dat is zo fijn, mijn moederhart maakt dan een vreugdesprongetje want ik hoop echt dat de mensen jou niet zullen vergeten wanneer ons meisje er is. Jij bent en blijft ons eerste kindje, onvervangbaar!

Ik draag je met me mee
In mijn hart, in mijn gedachten
de rest van mijn leven!
♥

Als verdriet en liefde elkaar vinden dan groeit geluk ..

Vergeten zullen we nooit ..
Vervangen kan niet ..
Hopelijk zal het wat verzachten ..

Vince* krijgt in oktober een broertje of zusje! ♥