Vorige vrijdag was het Moederdag – de enige echte in Antwerpen.
De eerste was met jouw in mijn buik, bang en niet wetend wat de toekomst brengen zou. De tweede was met jouw in mijn hart en je kleine zus in mijn buik. De derde was met jou in mijn hart en je kleine grote zus dicht bij ons.
Op 13 augustus haalde ik een knutselwerkje uit je zus haar bakje in de opvang. Slik. Haar allereerste knutselwerkje voor moederdag op een hele moeilijke Vince dag. Ik kon nog net buiten geraken zonder tranen.
Het hoorde niet het eerste te zijn, het hoorde niet het enige te zijn. Het moest allemaal zo anders zijn! Ik mis je zo ..
Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt Maar ik voel elke dag dezelfde pijn Waarom werd je bij me weggehaald Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart Nog steeds dezelfde handen op mijn keel Boos op de god die jou niet wilde helpen Boos op een wereld die niet stoppen wil
Ik zie nog steeds de tranen in je ogen Die je het liefst verborgen hield voor mij Hoe klein je was, je wilde mij al sparen Je hield je groot en je verbeet de pijn
Ik wilde elke dag wel met je ruilen Ik wens nog elke dag dat ik het was Jou te zien lijden en niet kunnen helpen Die onmacht sloopt me nu nog elke dag
En niemand vertelt mij wat de reden is Dat alles zo verandert Ineens is alles anders Het was toch goed zoals het was Jij deed toch niemand kwaad Ik begrijp het niet
Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had Mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde De cirkel keer op keer weer rondgegaan Totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was Alle beslissingen die ik ooit nam Alle vragen die ik had gesteld Gewacht op antwoord dat van niemand kwam
En niemand, vertelt je hoe je verder moet Als alles wat je lief is, ineens voor altijd weg is Eén moment is alles goed En dan vertelt een stem je dat het ophoudt
Nee niemand, vertelt mij wat de reden is Dat alles zo verandert Ineens is alles anders Het was toch goed zoals het was Wij deden niemand kwaad, toch? Ik begrijp het niet
Ik stap mijn bed uit en begin de dag Ik zie de zon maar ik voel haar warmte niet Ik dwing mezelf de woorden te herhalen Die je me zei vlak voor je ons verliet
Je keek me even heel diep in mijn ogen Je pakte me heel stevig vast Wees niet boos om wat er niet meer is, pap Maar wees dankbaar voor datgene dat er was …
8 maanden geleden, zo’n speciaal moment .. Voor ’t eerst mama worden, die intense liefde voelen. En vandaag … 8 maanden zou je al zijn. De tijd raast maar verder “zonder” jou 🙁
Dankjewel Vince’je voor de warme zonnestraaltjes op deze moeilijke dag .. Konden we er maar samen van genieten ..
… steken wij iedere dag meerdere kaarsjes voor je aan, ’s morgens en ’s avonds. … laten we ’s nachts het lampje aan op je plekje want jij mag niet in ’t donker zijn. … slaapt je mama iedere nacht met je knuffeldoekje op haar buik. … ligt het blauwe ziekenhuis dekentje dicht bij ons in bed. … geven we ’s avonds een nachtkusje aan je urne en geven we de foto een kruisje. … begrijpen sommige mensen echt niet dat deze pijn nooit zal over gaan. … vinden we het onwerkelijk dat ons dit is overkomen. … denken we dat alles zo anders had moeten zijn. … is het moeilijk om in je kamertje te komen. … vragen we ons af hoe je er nu zou uitzien en wat je zou kunnen. … ben je iedere minuut van de dag in onze gedachten. … van verdriet, woede, onmacht en veel tranen. … wordt dagelijks je naam genoemd door je mama en papa. … kijken we ’s avonds naar de hemel om te kijken of de maan en de sterretjes er zijn. … zeggen we tegen elkaar ik hou van jullie in plaats van ik hou van je. … missen we je zo ontzettend hard!
Grief is like the ocean, it comes on waves ebbing and flowing. Sometimes the water is calm, and sometimes it is overwhelming. All we can do is learn to swim …
Hier is ie dan, mijn eerste brief voor jou. We hebben al zoveel met elkaar gepraat, ik hier beneden – jij daarboven. Zo ver van elkaar maar ook heel dichtbij. Als ik tegen de sterretjes praat razen de zinnen door mijn hoofd.
Toch kan ik maar moeilijk de juiste woorden vinden, vooral wanneer ik ons verhaal op papier wil zetten. Misschien is het nog te vroeg of misschien moet ik me minder zorgen maken over het vinden van de perfecte zin. Perfectie is enkel weggelegd voor de goden en voor engeltjes zoals jij. Ik kan er alleen van dromen, van ’s avonds tot ’s morgens en zelfs overdag! Elk woord komt recht uit mijn hart, door mijn pen op dit papier .. en toch altijd die twijfel. Is het wel goed genoeg? Kan het beter?
Soms kan ik beter een voorbeeld nemen aan je mama. Pracht van een vrouw, grenzeloze creativiteit, de liefste en de mooiste. Wat ben ik trots op je mama! Dankzij die geweldige madam heb ik jou in mijn armen kunnen nemen toen naast je bedje op neonatologie. Weet je nog hoe blij en trots we toen waren? Jij en ik in een comfy zetel met een warm dekentje over ons heen. Ik gelukkig met je handje om mijn vinger – jij gelukkig met mijn vinger in je mini handje. Wat was de wereld heel even eenvoudig …
2012 was een heel bewogen jaar met de diepste dalen maar ook met veel hoogtepunten. Het jaar begon met vreugde die al snel veranderde in een piepklein sterretje. Even treuren en weer verder gaan, onze droom achterna. Niet veel later was er opnieuw hoop op dat mooiste geschenk. Voorzichtig geloven in het prille leven in mijn buik. Het mooiste verjaardagscadeau ooit.
Alles ging goed maar dit geluk werd al snel overschaduwd door het afscheid van mijn bompa. Wat vond ik het jammer dat ik mijn peter dit grote nieuws niet meer kon vertellen. De tijd ging verder en we maakten nog 1 verre reis naar Aruba. De reis die al lang in ons hoofd zat als “de laatste verre reis met ons tweetjes”. Het werd een fijne reis met ons drietjes. Maar ook in die periode was er weer een afscheid, van de superbomma. Een titel die perfect bij haar past, wat een sterke madam!
Het leven ging verder en het werd 13 augustus 2012. De dag die voor ons de geschiedenis in gaat als de zwartste dag ooit. Er was iets mis met ons kindje zijn hartje. Onze wereld stort in. Verdriet en machteloosheid. Na een aantal gesprekken in ziekenhuizen is er toch opnieuw hoop. Alle moed terug verzamelen en verder gaan.
Alles was minder zorgeloos dan voordien maar toch, genieten van deze zwangerschap. Stoppen met werken, veel verplichte rust en plots ook in het ziekenhuis opgenomen worden met symptomen van zwangerschapsvergiftiging …
En dan, geheel onverwacht, werd 27 september 2012 de mooiste dag van mijn leven. Ik werd voor het eerste mama! Pas veel later hebben we ontdekt dat ons zoontje wel een heel speciale dag uitgekozen had om op de wereld te komen: zijn heilige naamdag … Vince verraste ons met zijn geboortegewicht en was prachtig van kop tot teen. Er volgde een week van geluk gevuld met de mooiste momenten als mama en papa.
Daarna volgden alle emoties elkaar in sneltempo op maar vooral machteloosheid speelde een grote rol, samen met verdriet en pijn, overgoten door veel hoop dat alles wel in orde kwam. Het mocht niet zijn, we moesten ons wondertje loslaten. Er volgden heel donkere tijden van overleven in plaats van leven.
2012 heeft ons werkelijk alle kanten van het leven laten zien. Nooit eerder lagen geluk en verdriet zo dicht bij elkaar. Leven en dood. Verwelkomen en afscheid nemen. Dit jaar heeft ons alle mogelijke emoties laten voelen die er bestaan. Het was een moeilijk jaar maar het was zeker niet slecht over de hele lijn, er zijn ook zo veel mooie herinneringen. Ik heb leven in mij gevoeld. Ik ben voor ’t eerst mama geworden van een prachtig zoontje! Ik zag mijn man veranderen in een liefdevolle papa. We hebben Vince toch 25 dagen mogen kennen en al onze liefde kunnen geven. Deze momenten mogen niet vergeten worden door al het verdriet. We zijn zo trots op ons dapper ventje!
We leerden de voorbije weken veel over onszelf en over anderen. Ik heb prachtige mensen leren kennen en kreeg nieuwe inzichten. Ondanks dit grootste verlies proberen we te genieten van kleine dingen en langzaam maar zeker verder te gaan met Vince, ons eerste kindje, voor altijd in ons hart. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn maar we koesteren de liefdevolle momenten van 2012 en springen met nieuwe moed het ongekende 2013 tegemoet.
We willen graag ook even iedereen bedanken voor de steun en de lieve woorden. Het geeft ons het gevoel er niet alleen voor te staan en dat doet ons echt goed. Een dikke merci!
We wensen iedereen een heel warm en liefdevol 2013 toe! Kim, Wim & fonkelend sterretje Vince
