Liefste Vince,
We kennen elkaar helemaal niet, en toch heb ik het gevoel alsof ik je wel een beetje ken. Ik wil je dan ook graag een verhaaltje vertellen, een verhaaltje over je prille begin en over wat volgde…
Er waren eens twee mensen. (Ja Vince, zo beginnen de meeste verhaaltjes).
Er waren eens twee mensen, die elkaar doodgraag zagen, ze trouwden met elkaar en maakten plannen om hun gezinnetje wat uit te breiden. Nee, geen extra konijntjes meer, maar ze verlangden naar een kindje.
Het verhaaltje gaat ook niet zomaar over twee doodgewone mensen. Nee, het gaat hierover 2 hele speciale mensen. Jouw mama en jouw papa! Je papa ken ik iets minder goed, maar je mama is een heel lieve, zachtaardige, creatieve persoon, soms een beetje verlegen, en op andere momenten stevig in haar schoenen. En toevallig Vince, is jouw mama, een héééééél goede vriendin van mij zodat ik alles mee mocht volgen van dichtbij… Ik begin alvast bij je prille begin.
Op 15 februari 2012 begon je mama een beetje zenuwachtig te worden. Ze voelde zich precies een tikkeltje anders en ze had een pijnlijke steek gehad in haar zij …
Zou het? Ze stelde het testen nog heel even uit, maar 2 daagjes later waagde ze zich er toch aan!
Kijk eens wat er op het testje verscheen:
2 STREEPJES!!!!!! Dat wil zeggen Vince, dat jij er was!
Wat waren je mama en papa blij met de positieve zwangerschapstest, maar ook een beetje ongerust. Want weet je Vince, naast jouw fonkelend sterretje staat nog een heel klein sterretje en ik weet zeker dat jullie elkaar al hebben ontmoet.
Je mama en papa waren dus voorzichtig blij in het begin, want ze waren zich heel goed bewust dat beginnend leven heel breekbaar was… Je mama had eigenlijk ook niet zo veel symptomen, behalve een chocoladeverslaving!!
Na de eerste positieve bloedwaarde, gaf je je ouders al wat meer hoop. En keer op keer zorgde je er voor dat je mama’s zwangerschapshormoontjes goed stegen … Toen kwam de eerste echo … Een heel mooi kloppend hartje en de dokter zei dat je op je papa leek!
Je mama kreeg ‘de’ roze doos mee naar huis. O wat was ze trots om daar mee buiten te wandelen!!!
Er volgende een moeilijke periode … Zwijgen hihi. Je mama wilde zeker weten dat alles goed met je ging alvorens ze het grote nieuws bekend zou maken. Dat was echter niet zo gemakkelijk, want blijkbaar zorgde je voor een bepaalde ‘glow’ op je mama’s gezicht waardoor mensen spontaan vroegen of ze zwanger was. Een paar excuses werden verzonnen en glaasjes alcohol werden in het geniep verwisseld door haar collega’s.
Er waren echter een aantal mensen tegen wie ze het niet kon verzwijgen en dolgraag wilde vertellen. Jouw moeke en vake! En uiteraard ook je bomma en bompa. Dat deed ze met een heel mooi cadeau.
Op het werk brak een drukke periode aan. Je mama moest op een congres staan, heel veel overuurtjes doen, en dan nog eens geboortekaartjes ontwerpen voor andere kindjes die geboren werden. Wat was je mama doodop. Na het werk werd er dan ook in de zetel geploft, en een dutje gedaan. Eind maart ging je mama haar eerste zwangerschapskleedjes kopen. ‘Fragile’ moest er aan geloven!
Je plekje in de kinderopvang werd ook al gereserveerd, wel na een grondige inspectie van je mama! En ook je papa was meteen verkocht aan die kinderopvang. Het zou een heel mooi plekje geweest zijn, met een héél grote tuin. Dat was belangrijk voor je ouders, dat je goed buiten zou kunnen spelen.
Eind maart kreeg je mama ook slecht nieuws. Haar bompa was overleden. Wat had ze hem graag over jouw komst verteld. Maar misschien heb je hem al wel ontmoet ondertussen. Jouw papa zijn bomma had dan weer af en toe nog goede dagen. En zij werd op de hoogte gebracht van het heuglijke nieuws. Uiteraard was zij héél blij, en ze raadde je papa aan om je mama héél goed te soigneren. Maar ik denk eigenlijk dat jouw papa dat sowieso al wel deed.
Stilaan dachten je mama en papa al aan je kamertje, je geboortekaartje, je suikerboontjes maar tussendoor maakten ze ook tijd voor elkaar. Ze gaan nog steeds dansen, al is je mama haar conditie wel een stuk minder nu jij zoveel energie vraagt, zeker tijdens een Jive wordt het moeilijk om te blijven volhouden.
Eindelijk was het dan zover, de 12 weken echo! Alles was dik in orde en je hartje ging nogal tekeer. En ik, lieve Vince, heb je hartje ook horen kloppen. De gynaecoloog kon alles opnemen, en je mama stuurde me natuurlijk de filmpjes door. Wat was dat mooi. Niet veel later kwam dan ook de aankondiging op facebook, dat jij, hun eerste KIWI-wondertje, verwacht werd.
Eind mei vertrokken je mama en papa naar het zonnige Aruba!! Wauw!!! En jij? Jij mocht mee op vakantie! Dat verliep wel even moeilijk, want je mama moest spuitjes zetten en dat is iets waar ze toch een beetje bang voor was… ze heeft zelfs op voorhand filmpjes bekeken over hoe ze de spuitjes moest zetten. Oja, je mama moest ook steunkousen dragen hihi, dat is eigenlijk voor oudere mensen, maar je mama had alles voor je over.
Op een mooie dag aan het water, schreef je papa jouw naam in het zand. En jouw mama kon zich best wel vinden in die naam. ‘VINCE’…. Dat zou het worden! Het betekent vechter, overwinnaar… Je mama heeft veel gerust op vakantie en ze maakte kennis met de alcoholvrije Mojito. Je hebt haar toen al nieuwe dingen leren kennen 🙂
Je bezorgde je mama na enkele weekjes al een mooi buikje! Zelf vroeg ze zich af of ze niet gewoon wat ‘dikker’ leek??? Nee hoor Vince, jouw aanwezigheid was al duidelijk zichtbaar! Toen je mama en ik samen naar de film gingen, zijn we eerst in de Quick beland (jeps, dat at je mama graag de laatste maanden). Ze vertelde mij je toekomstige naam, en O, wat was die mooi!!! Samen zijn we gaan kijken naar ‘What to expect when you are expecting’. Het was een fijne avond!
Enkele weekjes later, op 28 juni, mocht je mama op fotoshoot! Een zwangersschapsfotoshoot! Ze werd aangekleed in een mooie fleurige tenue, haar haartjes werden mooi gelegd en make-up werd aangebracht. Vol trots schitterde ze voor de camera. En wat pronkte haar buikje mooi op de foto’s… Iedereen wilde de foto’s zien, waarop jij veilig in je mama’s buikje zat…
Begin juli begint je mama voor het eerst beweging te voelen, zo fijn! Tijd om je ouders hun slaapkamer te verhuizen naar de bureau. Eindelijk ruimte om aan jouw kamertje te beginnen. Meubeltjes worden besteld, kleurtjes worden gekozen (ik heb gehoord dat er een mooie accentkleur in is) en je geboortelijst werd ook al vastgelegd. Dat laatste liep niet van een leien dakje. De grote dingen werden al snel gekozen, maar toen je mama en papa aan de kleinere spulletjes moesten beginnen, werd het toch wel vermoeiend. Je mama haar hormoontjes begonnen wat op te spelen, en je papa had dringend nood aan eten (en nicotine shhhhhhh). Ze moesten zoveel dingen kiezen, en ze wilden uiteraard enkel de perfectie voor jou.
Enkele dagen later moest je mama de suikertest laten doen. Hiervoor moest ze een zoet drankje drinken en enkele keren bloed laten trekken. Wat heeft je mama afgezien van die prikjes! Maar alles was in orde! Woehoew!! Ook haar hormoontjes beginnen wat op te spelen, want soms kan je mama zomaar in huilen uitbarsten.
Eind juli volgde een fotoshoot van… JOU!!! Je dacht waarschijnlijk, ‘mijn mama heeft mooie foto’s van haar buikje, maar ik ben ook fotogeniek hoor’. Nietwaar? Het werd een mooie 3D reportage waar je ouders je intens konden bewonderen. Je mama stuurde me de mooiste foto’s. Wat had je een schattig neusje 🙂
Stilaan wordt het tijd om aan je doopsuiker te beginnen. Je mama had waarschijnlijk een prachtig idee, maar…..daar kroop nogal veel tijd in. Er moest zelfs genaaid worden! Je mama wilde het heel perfectionistisch aanpakken, want niets was goed genoeg voor jou! Je moeke bood uiteraard aan een handje te helpen, en weet je wat… haar naaimachine is er van in brand gevlogen!!! Hihi!!! Je zette dus niet enkel hun harten in vuur en vlam.
Ondertussen wordt je mama haar buikje dikker en dikker, en begint ze op een roze olifant te lijken (nee, dat heb ik niet gezegd, dat zegt je mama zelf 🙂
Je mama begint ook een beetje vocht op te hopen. Haar enkels zijn gezwollen en ze moet zelfs haar ringen van vinger verwisselen, want die beginnen een beetje te ‘spannen’.
Midden augustus sloeg echter het noodlot toe en startte een periode vol angst. Ze konden ergens een structuurtje aan je hartje niet vinden. Een volgend onderzoek drong zich op en je mama en papa kregen geen goed nieuws. Er was iets grondig mis met je hartje en even werd gevreesd dat er nog meer aan de hand was. Een combinatie die er voor zou zorgen dat er een zware beslissing zou moeten worden genomen. Je mama onderging meteen een punctie, maar je bleek gelukkig enkel een hartprobleem te hebben. Oef, dat was goed nieuws!!! Want je hartprobleempje zouden ze later perfect kunnen herstellen.
Om je een goede start te kunnen geven, moest je mama genoeg rusten, want je was eigenlijk nog een beetje klein. Mama stopte meteen met werken en probeerde zoveel mogelijk te rusten. Beetje bij beetje begon je iets meer te wegen, maar het verliep niet zo snel als dat ze hadden gehoopt. Ook had je mama last van een hoge bloeddruk. Dit zou ze toch nog even melden aan de gynaecoloog.
Bij het volgende bezoekje aan Leuven, stelden ze bij je mama een beginnende zwangerschapsvergiftiging vast en je mama maakte voor de eerste keer kennis met ‘hotel gasthuisberg’. Het was geen viersterren hotel, maar je mama was er in goede handen en ze werd goed opgevolgd. Hier zou ze nog een viertal weekjes moeten blijven tot je komst.
Op 26 september kwam ik je mama bezoeken, je zat nog veilig in mama’s buik, en wat was het fijn om haar over jou te horen vertellen. Op de monitor verscheen er af en toe een weeënactiviteit maar dit zou normaal zijn werd gezegd. Ik vertrok met het idee om een weekje later nog eens langs te gaan, en je mama wat gezelschap te houden.
’s Ochtends op 27 september stuurde ik je mama een smsje om te vragen hoe haar nacht was verlopen. En weet je wat ze schreef??? ‘Ik zal je eens verrassen, onze lieve Vince is vannacht plots heel snel geboren. De papa was niet meer op tijd, zo snel ging het allemaal. Vince weegt 2.100 kg en heeft een goede start gemaakt’. En weet je wat ik heel serieus antwoorde??? ‘Is dat een grapje?’ Maar nee, je bleek echt heel snel op de wereld te zijn gekomen, je gewichtje was veel hoger dan verwacht én je had een goede start gemaakt!! Wat was dit geweldig nieuws!!! Uiteraard vroeg ik meteen naar foto’s en je mama stuurde me jouw eerste foto’s.
Wauw! Wat ben je een mooi ventje! En jouw kijkertjes fonkelen al. Je zit vol levenslust! Je moet nog eerst wat aansterken op neonatologie en je krijgt al veel bezoek… Daarom wachtten wij nog even om je te komen bewonderen. Maar je mama hield me elke dag op de hoogte hoe het met je ging. Ze vertelde me dat je een echt vechtertje was en dat ze er intens van genoot om jou op haar schoot te hebben… te kangoeroeën. Ik weet zeker dat jij daar even intens van genoot.
Toen je je ouders hun aanwezigheid voelde, deed je zelfs af en toe je oogjes open. Wat waren ze verliefd op jou!
Het vervolg lieve Vince, ga ik niet neerpennen, want ik wil dat je mama en papa vooral de mooie momenten met jou herinneren.
Maar ik zou je iets willen vragen Vince. Zorg je een beetje voor je lieve mama en papa? Zij hebben het heel moeilijk omdat je niet meer bij hen bent. Ik kwam net een mooie spreuk tegen. Het gaat zo: ‘Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad’. Jij hebt met je korte bestaan op deze wereld je ouders voorgoed veranderd. Niet alleen in de trieste zin bedoel ik dan. Maar jij hebt hen gevoelens bezorgd, waarvan ze zelf niet wisten dat ze ze hadden. Jij hebt hen iets leren kennen, dat van onschatbare waarde is. En ze hebben veel geleerd van jou. Jij was hun heldje, hun kleine prinsje! Jij zal altijd pronken in hun hart. Jij hoort er voor altijd bij! Ik weet heel zeker dat jij ook dicht bij je mama en papa zal zijn.
Slaap zachtjes Vince, wij zullen nog vaak naar de hemel kijken, om te zien of we je sterretje zien fonkelen …