2012

2012 was een heel bewogen jaar met de diepste dalen maar ook met veel hoogtepunten. Het jaar begon met vreugde die al snel veranderde in een piepklein sterretje. Even treuren en weer verder gaan, onze droom achterna. Niet veel later was er opnieuw hoop op dat mooiste geschenk. Voorzichtig geloven in het prille leven in mijn buik. Het mooiste verjaardagscadeau ooit.

Alles ging goed maar dit geluk werd al snel overschaduwd door het afscheid van mijn bompa. Wat vond ik het jammer dat ik mijn peter dit grote nieuws niet meer kon vertellen. De tijd ging verder en we maakten nog 1 verre reis naar Aruba. De reis die al lang in ons hoofd zat als “de laatste verre reis met ons tweetjes”. Het werd een fijne reis met ons drietjes.
Maar ook in die periode was er weer een afscheid, van de superbomma.
Een titel die perfect bij haar past, wat een sterke madam!

Het leven ging verder en het werd 13 augustus 2012. De dag die voor ons de geschiedenis in gaat als de zwartste dag ooit. Er was iets mis met ons kindje zijn hartje. Onze wereld stort in. Verdriet en machteloosheid. Na een aantal gesprekken in ziekenhuizen is er toch opnieuw hoop. Alle moed terug verzamelen en verder gaan.

Alles was minder zorgeloos dan voordien maar toch, genieten van deze zwangerschap. Stoppen met werken, veel verplichte rust en plots ook in het ziekenhuis opgenomen worden met symptomen van zwangerschapsvergiftiging …

En dan, geheel onverwacht, werd 27 september 2012 de mooiste dag van mijn leven. Ik werd voor het eerste mama! Pas veel later hebben we ontdekt dat ons zoontje wel een heel speciale dag uitgekozen had om op de wereld te komen: zijn heilige naamdag … Vince verraste ons met zijn geboortegewicht en was prachtig van kop tot teen. Er volgde een week van geluk gevuld met de mooiste momenten als mama en papa.

Daarna volgden alle emoties elkaar in sneltempo op maar vooral machteloosheid speelde een grote rol, samen met verdriet en pijn, overgoten door veel hoop dat alles wel in orde kwam. Het mocht niet zijn, we moesten ons wondertje loslaten. Er volgden heel donkere tijden van overleven in plaats van leven.

2012 heeft ons werkelijk alle kanten van het leven laten zien. Nooit eerder lagen geluk en verdriet zo dicht bij elkaar. Leven en dood. Verwelkomen en afscheid nemen. Dit jaar heeft ons alle mogelijke emoties laten voelen die er bestaan. Het was een moeilijk jaar maar het was zeker niet slecht over de hele lijn, er zijn ook zo veel mooie herinneringen. Ik heb leven in mij gevoeld. Ik ben voor ’t eerst mama geworden van een prachtig zoontje! Ik zag mijn man veranderen in een liefdevolle papa. We hebben Vince toch 25 dagen mogen kennen en al onze liefde kunnen geven. Deze momenten mogen niet vergeten worden door al het verdriet. We zijn zo trots op ons dapper ventje!

We leerden de voorbije weken veel over onszelf en over anderen. Ik heb prachtige mensen leren kennen en kreeg nieuwe inzichten. Ondanks dit grootste verlies proberen we te genieten van kleine dingen en langzaam maar zeker verder te gaan met Vince, ons eerste kindje, voor altijd in ons hart. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn maar we koesteren de liefdevolle momenten van 2012 en springen met nieuwe moed het ongekende 2013 tegemoet.

We willen graag ook even iedereen bedanken voor de steun en de lieve woorden.
Het geeft ons het gevoel er niet alleen voor te staan en dat doet ons echt goed.
Een dikke merci!

We wensen iedereen een heel warm en liefdevol 2013 toe!
Kim, Wim & fonkelend sterretje Vince